Classificatie, stadia en graden van osteochondrose

Osteochondrose zonder behandeling veroorzaakt niet alleen constante pijn in de rug of nek, een gevoel van onvolledige inspiratie of verstoring van het hart. Het is gevaarlijk door in de zenuwwortels te knijpen, wat verlamming, verminderde gevoeligheid, erectiele functie en fecale en urine-incontinentie kan veroorzaken. Osteochondrose, die zich ontwikkelt in de cervicale wervelkolom, leidt tot een verslechtering van de bloedtoevoer naar de hersenen, waardoor hoofdpijn, duizeligheid en mentale activiteit geleidelijk verslechteren. Bovendien breidden veranderingen die zich voordoen in één segment van de wervelkolom zich snel uit naar andere segmenten en vervolgens naar de hele wervelkolom.

In het artikel zullen we de soorten en classificatie (graden, stadia) van osteochondrose bekijken. Dit zal een persoon met een vergelijkbare diagnose helpen om hun huidige situatie met de ontwikkeling van deze ziekte en mogelijke behandeling beter te begrijpen.

Typen en classificaties van de ziekte

Osteochondrose is een schending van de voeding, het verwijderen van dode cellen en hun stofwisselingsproducten (de zogenaamde "slakken") in de schijf (een speciale schokabsorberende laag) tussen de wervels, evenals in de delen van de wervellichamen ernaast van onder en van boven.

Wat is osteochondrose?

Bij volwassenen wordt de diagnose "osteochondrose" alleen begrepen als de ontwikkeling van dystrofische (geassocieerd met ondervoeding) processen in het kraakbeen van de wervelkolom. Als bij volwassenen processen optreden die vergelijkbaar zijn met osteochondrose (dunner worden van het kraakbeenweefsel dat de ene en de andere botten van het gewricht bekleedt, daaropvolgende veranderingen in de botten zelf) optreden in een van de gewrichten (bijvoorbeeld in het kniegewricht), dan is dit vervormende artrose genoemd.

In de adolescentie (van 11 tot 18 jaar oud) wordt de term "osteochondrose" niet alleen op de wervelkolom toegepast. Dit proces wordt juveniele (jeugdige) osteochondrose genoemd. Wanneer het zich in de wervelkolom ontwikkelt, wordt het de ziekte van Scheuermann genoemd. Maar het kan ook andere lokalisaties hebben (voor meer details, zie de overeenkomstige sectie).

De classificatie van osteochondrose houdt rekening met:

• op welke afdeling is ondervoeding ontstaan (classificatie naar lokalisatie);
• hoe ernstig de tussenwervelschijf is aangetast (classificatie van osteochondrose naar menstruatie);
• of er nu een acute ontsteking is of dat deze afneemt (binnenlandse classificatie van groepering per stadia).

Volwassenen hebben ook een apart type osteochondrose. Dit is de ziekte van Kienböck bij volwassenen (osteochondrose van het lunate bot, dat zich tussen de botten van de pols bevindt).

De diagnose kan er ook op wijzen dat osteochondrose posttraumatisch is. Dit betekent dat het begin van de schending van de structuur van de tussenwervelschijf, de hyalineplaten tussen het wervellichaam en de schijf, evenals de wervellichamen zelf, werd veroorzaakt door trauma. Het letsel kan onmiddellijk en ernstig zijn (bijvoorbeeld met een harde klap op de wervelkolom), maar posttraumatische osteochondrose kan zich ook ontwikkelen als gevolg van een blijvend letsel van niet erg grote sterkte (bijvoorbeeld constant kantelen met gewicht in laders of atleten die tilts uitvoeren, de halter optillen zonder toezicht van een ervaren trainer).

Osteocondritis van de wervelkolom

Osteochondrose van de wervelkolom is onderverdeeld in verschillende typen. Dit is:

1. Osteochondrose van het cervicale gebied.
2. Osteochondrose van het thoracale gebied.
3. Lumbale osteochondrose.
4. Osteochondrose van het sacrale gebied.

Meestal worden lumbale en sacrale osteochondrose beschouwd als een enkele ziekte - osteochondrose van de lumbosacrale wervelkolom. Dit komt door de structurele kenmerken van deze delen van de rug (we zullen dit in de relevante secties bespreken).

In sommige gevallen kan osteochondrose van het stuitbeen optreden wanneer het gewrichtskraakbeen tussen het heiligbeen (bij volwassenen zijn dit 5 gefuseerde wervels) en het stuitbeen (het bestaat uit 3-5 wervels) wordt aangetast. Deze ziekte komt het meest voor bij vrouwen na een spontane bevalling (vooral wanneer de moeder een smal bekken heeft of het gewicht van de foetus meer dan 4 kg is), maar kan zich ontwikkelen met verwondingen, operaties en misvormingen van deze wervelkolom. Vanwege de structurele kenmerken van het sacrococcygeale gewricht (de afwezigheid van een nucleus pulposus erin - een centraal schokabsorberend gebied dat bestaat tussen de wervels van de cervicale, thoracale en lumbale regio's), is het correcter om gewrichtskraakbeenschade te noemen in het artrose van het sacrococcygeale gewricht dan osteochondrose.

Osteochondrose kan zich ook in meer dan één deel van de wervelkolom ontwikkelen. Wanneer een dergelijk proces zich in meer dan twee ontwikkelt, wordt het wijdverbreid genoemd.

De symptomen van elk type ziekte worden in detail besproken in het artikel "Symptomen en tekenen van osteochondrose".

Nog even over terminologie. Wetenschappers (4) zijn van mening dat de uitdrukking "intervertebrale osteochondrose" onaanvaardbaar is. Ten eerste worden als gevolg van dit proces zowel de wervellichamen aangetast (dit wordt weergegeven in het voorvoegsel "osteo-"), als gewrichtskraakbeen - de eindplaten van de wervellichamen ("-chondrosis"). Dat wil zeggen, niet alleen de tussenwervelschijven lijden, maar ook de structuren eromheen. Daarom is het correct om te zeggen "osteochondrose van de wervelkolom", en niet op een andere manier.

Osteochondrose van de cervicale wervelkolom

Het cervicale gebied onderscheidt zich door de volgende kenmerken:

• dit is het enige deel van de wervelkolom waar de tussenwervelschijf niet overal tussen de wervels zit: hij is afwezig tussen de 1e wervel en het achterhoofd, evenals tussen de 1e en 2e halswervel;
• de laterale delen van de onderliggende wervels bedekken de bovenliggende wervels vanaf de zijkanten: het blijkt dat deze in een "zadel" lijken te zitten;
• de randen van de lichamen van de halswervels zijn langwerpig en lijken een beetje op een haak die naar boven wijst, daarom worden ze "haakvormig" genoemd. Zo'n "haak" en een deel van de bovenliggende wervel zijn niet alleen in contact: tussen hen is er hetzelfde gewricht als in de ledematen: van bovenaf zijn de scharnierende oppervlakken bedekt met gewrichtskraakbeen en de gewrichtscapsule omhult het gewricht. Met deze gewrichten kunt u extra uitvoeren, alleen inherent aan deze bewegingsafdeling - kantelen en roteren. Maar ze "dragen" extra problemen - artrose (dunner worden van het gewrichtskraakbeen) kan zich in hen ontwikkelen. En hier worden osteofyten gevormd. Dit is gevaarlijk: zenuwvezels of bloedvaten die in deze afdelingen passeren, kunnen door osteofyten worden samengedrukt.

Met de ontwikkeling van osteochondrose in het cervicale gebied, wanneer de tussenwervelschijven dunner worden en de wervels zelf lijken te verzakken, worden de voeding en het gewricht tussen de "haak" van de onderliggende wervel en het lichaam van de bovenliggende wervel verstoord. In dit geval wordt artrose van dit gewricht een complicatie van osteochondrose.

In het cervicale wervelsegment zijn alle soorten bewegingen mogelijk:

• extensie en flexie;
• zijwaartse bochten;
• draait,

terwijl het volume van deze bewegingen vrij groot is. Dit is een gevaar in termen van de ontwikkeling van osteochondrose, die alleen kenmerkend is voor de cervicale regio.

De grootste mobiliteit wordt waargenomen in het gewricht tussen de 4e en 5e, evenals de 5e en 6e halswervel (10, 11). Osteochondrose tast de gewrichtsvlakken tussen de 1e wervel en de achterkant van het hoofd niet aan, evenals het gewrichtskraakbeen tussen de 1e en 2e wervel.

De belangrijkste structuren in de cervicale regio zijn:

• op de zijvlakken van alle halswervels, in hun transversale processen, zijn er openingen voor de wervelslagader om hier te passeren en bloed naar de hersenen te voeren;
• in de eerste halswervel (het is heel anders dan de "gewone" halswervels) is er een overgang van de hersenstam naar het ruggenmerg;
• onder 1 halswervel beginnen de eerste cervicale wortels van de spinale zenuwen uit het ruggenmerg te komen. Verder, tussen de twee wervels (bovenste en onderste), verlaat één paar spinale zenuwen (tussen 1 en 2 wervels, 1 paar zenuwen verlaat, tussen 2 en 3 - de tweede, enzovoort). De eerste drie gaan naar de nek en zijn organen (schildklier, keelholte, strottenhoofd, luchtpijp), deels naar de ogen en oren. Het vierde paar spinale zenuwen gaat naar de belangrijkste ademhalingsspier - het middenrif, van het vijfde tot het zevende paar innerveren ze (geven zenuwsignalen) naar de handen.

Met osteochondrose en de volgende fase - een hernia, kan elk van deze structuren worden geschonden. Dit zijn zeer levensbedreigende aandoeningen. Maar meestal ontwikkelt osteochondrose zich in de lagere cervicale regio's, waarbij inbreuk wordt gemaakt op 5, of 6 of 7 spinale zenuwwortels, waardoor de gevoeligheid (tactiele, temperatuur, trillingen) en mobiliteit van een van de handen worden verstoord en pijn optreedt erin (met die kant waar het foramen intervertebrale vernauwd is).

Osteochondrose van de thoracale regio

Deze vorm van osteochondrose is vrij zeldzaam. Dit komt door de geringe mobiliteit in het thoracale gebied.

Elk van de borstwervels is niet alleen verbonden met de wervels (boven en onder), maar ook met de ribben (elke wervel is verbonden met een paar ribben). Dit zorgt voor de stabiliteit van het thoracale gebied en beperkt de mobiliteit van de wervelkolom.

De openingen waardoor de spinale zenuwen naar buiten gaan, zijn kleiner dan op andere afdelingen. Reeds het kanaal waarin het ruggenmerg passeert. Daarom kan de nog grotere vernauwing met de groei van osteofyten (bot "doornen" van de wervels) een schending van de bloedtoevoer naar het ruggenmerg veroorzaken (ruggengraat).

Als onderdeel van de thoracale wortels van de spinale zenuwen (er zijn er 12, zoals de wervels), passeren een groot aantal zenuwen van het autonome zenuwstelsel. Daarom, wanneer de zenuwvezels in het thoracale gebied worden geschonden, wordt naast het verstoren van de werking van de organen waarnaar ze gaan:

• vanaf de wortel tussen de laatste halswervel en de eerste borstwervel gaat een deel van de zenuwvezels naar het oog (pupil, cirkelvormige oogspieren);
• van de eerste twee segmenten - tot de handen;
• van de tweede en de resterende tien - naar de organen van de borstholte (hart, longen, grote bloedvaten), naar de organen van de buikholte (lever, maag) en retroperitoneale ruimte (pancreas, nieren) (1),

Er zullen ook symptomen zijn van verstoring van het autonome zenuwstelsel: aritmieën, angst of angst voor hartstilstand, zweten, een gevoel van warmte (de zogenaamde "opvliegers"), bleekheid, snelle ademhaling.

Bovendien is het vierde segment van het ruggenmerg, dat zich ter hoogte van de 2e borstwervel bevindt, een kritiek gebied van bloedtoevoer naar dit orgaan. Bij een afname van de diameter van het wervelkanaal zal hier een wervelinfarct (afsterven van een deel van het ruggenmerg) sneller ontstaan dan bij een aantasting van het ruggenmerg op andere plaatsen.

Osteochondrose ontwikkelt zich zelden in de schijf tussen 1 en 2, maar ook tussen 2 en 3 wervels. Vaker komt het voor in het gebied van 6-7 thoracale wervels, waar sprake is van een maximale achterwaartse kromming van de wervelkolom (kyfose).

Osteochondrose van de lumbale wervelkolom

Osteochondrose van de lumbale wervelkolom komt in ongeveer 50% van de gevallen voor. Dit komt door de grote belasting van dit deel van de wervelkolom (het moet het gewicht van het lichaam dragen), dat nog meer toeneemt met squats (spierwerk plus een verandering in het zwaartepunt van het lichaam), gewichtheffen, sommige verkeerde bewegingen (bijvoorbeeld bij het voetballen, wanneer je de bal moet vangen, spierarbeid verrichten, het zwaartepunt niet naar het midden verplaatsen, maar naar de rand van het gewricht tussen twee wervels).

Bovendien is het lumbale gebied zeer mobiel en verbindt het de inactieve thoracale wervelkolom en het immobiele sacrale.

Meestal komt de laesie van de tussenwervelschijf, waaruit osteochondrose begint, overeen met de opening tussen de 4e en 5e wervel (hier wordt de bovenkant van de lumbale lordose waargenomen - de uitstulping van de wervelkolom), minder vaak - tussen de 5e lumbale en 1 sacrale wervel. Deze segmenten zijn het meest overbelast. De schijven tussen de 1e en 2e en 2e en 3e wervel worden minder vaak aangetast omdat ze goed beweeglijk zijn.

Osteochondrose van het heiligbeen

Geïsoleerde osteochondrose van het sacrale gebied ontwikkelt zich zelden. Dit komt doordat de wervels hier zijn samengesmolten en de hele belasting gedwongen wordt om onmiddellijk over de hele afdeling te worden verdeeld. Osteochondrose in het heiligbeen ontstaat wanneer de lumbale regio heeft geleden (als gevolg van osteochondrose, verwonding of andere ziekte), en de gefuseerde vijf wervels moeten de verhoogde belasting weerstaan.

Als er geen spinale afwijkingen zijn, moet het heiligbeen zich in een hoek van 30 graden met de verticale as van het lichaam bevinden om het evenwicht met de gekantelde bekkenbotten te behouden. Maar als de eerste sacrale wervel iets meer naar voren steekt dan nodig is (vanwege een aangeboren afwijking of verwonding), beperkt dit de ruimte voor de wortels van de spinale zenuwen die uit het 1 sacrale segment komen, evenals de bloedvaten. Als dit gecombineerd wordt met sacralisatie (de groei van de laatste lendenwervel naar het eerste sacrale), dan zullen ook de plaatsen voor de wortels van het 2e sacrale segment versmald worden. Dan zullen de osteochondrose die zich hier heeft ontwikkeld (vooral posterieure osteofyten) en de complicaties ervan (tussenwervelhernia) snel merkbaar worden met een pijnsyndroom gelokaliseerd in het perineum en de binnenkant van de dijen.

Opgemerkt moet worden dat de sacralisatie van de wervelkolom niet onmiddellijk na de geboorte plaatsvindt. De versmelting van de laatste lendenwervel met het heiligbeen begint op de leeftijd van 13-14 jaar en eindigt op de leeftijd van 23-25 jaar. Er zijn situaties waarin de eerste sacrale wervel het hele leven los blijft en de functie van de 6e lumbale vervult. Dergelijke anomalieën creëren hier meer voorwaarden voor de ontwikkeling van osteochondrose en worden ook vaak gecombineerd met niet-afsluiting (volledig of gedeeltelijk) van het sacrale kanaal - een gebogen buis waarin de sacrale zenuwen de wervelkolom verlaten via de sacrale foramina.

Osteochondrose van de cervicale en thoracale wervelkolom

Osteochondrose van de cervicale en thoracale wervelkolom treedt op wanneer een persoon geen aandacht schenkt aan het ontwikkelde dystrofische proces in de schijven tussen de onderste nekwervels. Als gevolg hiervan beginnen "cirkels op het water" af te wijken van zo'n "steen" - de onderliggende (thoracale) wervelkolom begint bij het proces te worden betrokken.

De situatie waarin segmenten van de cervicale en thoracale regio, die ver van elkaar liggen, onderhevig zijn aan veranderingen in de schijf en de wervels eromheen, ontwikkelt zich minder vaak.

Osteochondrose van de lumbale en sacrale

Het hele heiligbeen en de laatste wervel van de lendenen vormen de basis van de hele wervelkolom - ze bieden ondersteuning en ervaren de maximale belasting. Als er extra belastingen op vallen, vooral als zich hiervoor genetische, hormonale voorwaarden ontwikkelen, of als een persoon voortdurend een tekort aan microvibratie ervaart, ontwikkelt zich osteochondrose van het lumbosacrale gebied (meer hierover vindt u hier: "Oorzaken van osteochondrose").

De schijven tussen de lendenwervels lijden meestal eerst, daarna (volgens het mechanisme dat in de vorige sectie is beschreven) is het heiligbeen bij het proces betrokken. Ook wordt lumbosacrale osteochondrose vaak een aandoening genoemd wanneer het gewricht tussen de laatste lendenwervel en het heiligbeen dystrofische veranderingen ondergaat.

Wijdverbreid of polysegmentaal

De ziekte ontwikkelt zich in 12% van de gevallen van osteochondrose. Dit is het meest ernstige type ziekte, wanneer dystrofische processen optreden in verschillende segmenten (een segment is twee wervels, bovenste en onderste, rond de aangetaste tussenwervelschijf) van de wervelkolom. Zowel segmenten van een afdeling (bijvoorbeeld osteochondrose van de schijf tussen de 4e en 5e en 6-7e halswervel) als niet-gerelateerde segmenten van verschillende afdelingen kunnen worden aangetast. Er kan zich bijvoorbeeld osteochondrose van de schijf tussen 4-5 halswervels (C4-C5) en de schijf tussen 4 en 5 lendenwervels (L4-L5) ontwikkelen.

Omdat het bij polysegmentale osteochondrose niet voorkomt dat zich op alle afdelingen tegelijkertijd een exacerbatie ontwikkelt. Meestal ontwikkelt zich een exacerbatie op de ene afdeling en vervolgens op de andere. Dit leidde tot de opkomst van een dergelijke "huishoudelijke" diagnose als zwervende osteochondrose. De officiële geneeskunde herkent het niet en benoemt een persoon die zo'n "diagnose" heeft gemaakt voor zichzelf aanvullende studies om de oorzaak van zijn symptomen te begrijpen.

Stadia (perioden)

Moderne literatuur beschrijft osteochondrose van de wervelkolom als een chronisch proces dat vatbaar is voor herhaling. Het ontwikkelt zich op jonge leeftijd (voornamelijk als gevolg van blessures of onjuiste bewegingen, gewichtheffen), het vordert in verschillende snelheden, kan vertragen (remissie van osteochondrose treedt op) of kan continu doorgaan. Bij ouderen daarentegen wordt een langzaam verloop van de ziekte waargenomen.

Neurologen onderscheiden verschillende stadia (periodes) afhankelijk van hoe de structuren van de tussenwervelschijf zijn veranderd:

1. ik periode.Hier is er een afname van de hoeveelheid water in de samenstelling van de nucleus pulposus - het schokabsorberende centrum van de tussenwervelschijf, en er verschijnen scheuren in de vezelige ring. De nucleus pulposus is vervormd en naar achteren verschoven (in de richting van het achterste longitudinale ligament, dat langs het achterste oppervlak van de wervellichamen loopt). Een dergelijke intradiscale beweging van de nucleus pulposus veroorzaakt irritatie van de passerende zenuwen (in het cervicale gebied - sinuvertebrale). Dit manifesteert zich door lichte pijn in de nek of het overeenkomstige deel van de rug, stijfheid van bewegingen, het aannemen van een speciale houding waarin enige pijnverlichting is. Als zich osteochondrose in het lumbale gebied ontwikkelt, wordt de lumbale lordose gladgestreken.
2. II periodegekenmerkt door de vorming van subluxaties, pathologische mobiliteit in het aangetaste segment van de wervelkolom. Dit komt door het feit dat het kraakbeenachtige weefsel van de schijf (annulus fibrosus), dat rond de nucleus pulposus ligt, geleidelijk begint uit te drogen - de hoogte van de schijf neemt af. Waar de annulus fibrosus meer gelaagd is, snelt de nucleus pulposus, waardoor deze verder leegloopt (meestal gebeurt dit in de richting van het zwakkere achterste longitudinale ligament). Deze periode van osteochondrose manifesteert zich door pijn ter hoogte van het aangetaste segment, de spieren boven en onder het segment zijn constant gespannen en proberen de wervels vast te houden om het ruggenmerg niet te beschadigen.
3. III periodegekenmerkt door een volledige breuk van de fibreuze ring, zodat de nucleus pulposus erin beweegt en tussen de wervels uitsteekt (er wordt een tussenwervelbreuk gevormd). De nucleus pulposus kan zelfs verzakken in het lumen van het wervelkanaal (schijfsequestratie). Het kraakbeen dat de wervels bedekt, wordt dunner doordat de laag ertussen kleiner wordt. De symptomen van het stadium hangen af van de richting waarin de tussenwervelschijf wordt verplaatst: als in de richting van de opening waardoor de wervelwortel naar buiten komt, pijn zal worden gevoeld die zich langs de zenuwvezels verspreidt (dat wil zeggen, als zich osteochondrose ontwikkelt in de lagere cervicale of bovenste thoracale segmenten, ze zullen in de arm worden gevoeld, en als in de lumbale - dan in het been), lijdt de gevoeligheid van de geïnnerveerde organen; als in de richting van het wervelkanaal langs de middellijn de rugpijn constant wordt, de mobiliteit en gevoeligheid van de ledematen worden verstoord, de functie van de interne organen die innervatie ontvangen van het aangetaste segment lijdt, als de nucleus pulposus doordringt in de wervel die zich boven of onder bevindt, zal er een asymptomatisch verloop van de ziekte zijn;
4. IV-periode.De weefsels van de aangetaste tussenwervelschijven worden vervangen door littekenweefsel, waardoor de mobiliteit in dit ruggenmergsegment wordt beperkt of verloren gaat. In aangrenzende segmenten worden de wervels gedwongen te verschuiven, ontsteking en artrose ontwikkelen zich tussen hun processen. Osteofyten beginnen uit de botten te verschijnen - botuitgroeiingen. Het longitudinale ligament kan verstarren. De randen van de wervels vervormd door osteofyten en de verbeende ligamenten ernaast vormen een soort botbeugels. Dit is spondylartrose.

Wanneer spieren bij het proces betrokken zijn, in een poging de wervelkolom te stabiliseren, treedt er een spasme op, lokale bloedvaten worden samengedrukt. Hierdoor ontstaat oedeem, dat de zenuwwortels samendrukt. Er is pijn. Dit is -pittigperiode van ziekte. Als u in deze periode met de behandeling begint - beperk de motorische activiteit in het beschadigde gedeelte, gebruik pijnstillers (het zijn ook ontstekingsremmende) medicijnen, danaanvalosteochondrose verdwijnt binnen 5-7 dagen. Subacuut of2 periodeziekten.

De subacute periode duurt ongeveer 12-14 dagen. Als u in dit stadium niet overkoelt, geen gewichten optilt, geen plotselinge bewegingen maakt, gaat osteochondrose in remissie.

Verergeringosteochondrose ontwikkelt zich zelden "uit zichzelf" als een persoon zorgt voor het aanvullen van het microvibratietekort in het lichaam (dit wordt bereikt met behulp van hoge motorische activiteit en/of fonatieprocedures) en voor voldoende bloedtoevoer naar het getroffen gebied.

Exacerbatie van osteochondrose kan veroorzaken:

• hypothermie;
• gewichtheffen;
• ernstige stress;
• abrupte bewegingen;
• onprofessioneel uitgevoerde massage;
• alcoholgebruik;
• koud;
• een scherpe verandering in warmte en kou (bijvoorbeeld duiken in koud water na een bad of sauna);
• frequente bochten;
• lang verblijf in een gebogen positie.

Graden van osteochondrose

In zijn ontwikkeling doorloopt osteochondrose bepaalde stadia. Ze worden graden genoemd en afhankelijk van de graad plant de arts de behandeling.

Om te begrijpen hoe de ziekte het werk, het vermogen tot zelfbediening, de geschiktheid van een persoon beïnvloedt, onderscheiden huisneurologen 5 graden van osteochondrose:

Rang	Ernst van pijn en andere symptomen	Schending van werkcapaciteit en werkcapaciteit
1 graad	In de eerste graad is de pijn onbeduidend, treedt op tijdens inspanning en verdwijnt in rust. Alleen pijnpunten kunnen worden gedetecteerd.	Opgeslagen bij het doen van werk
2 graden	De pijn is niet ernstig, het lijkt in rust, het neemt toe bij inspanning, maar als je een comfortabele houding aanneemt of de belasting stopt, verdwijnt de pijn. In de tweede graad is een verandering in de configuratie van de wervelkolom merkbaar, gespannen spieren worden gevoeld. Beperkte mobiliteit van de wervelkolom	Als we het hebben over een werknemer van niet-fysieke of lichte fysieke arbeid, blijft het arbeidsvermogen behouden. Als een persoon hard werkt, is het vermogen om te werken beperkt. Een persoon wordt gedwongen te pauzeren op het werk, probeert fysieke inspanning te vermijden
3 graden	De pijn is meer uitgesproken, verergerd door inspanning. Neurologische symptomen die het vermogen om te werken schenden, worden onthuld.	geschonden. Alleen kenniswerkers kunnen blijven werken. Het vermogen om huishoudelijke activiteiten uit te voeren wordt verminderd, maar zelfzorg en het vermogen om zelfstandig te bewegen blijven behouden
4 graden	Naast hevige pijn treden ook neurologische symptomen op: duizeligheid, verminderde gevoeligheid	Verloren voor elk werk. Kan zich binnen het terrein verplaatsen, alleen leunend op krukken. Hij probeert alleen te bewegen als dat nodig is om aan fysiologische behoeften te voldoen.
5 graden	Pijn en andere symptomen zijn uitgesproken in rust. De persoon wordt gedwongen in bed te blijven.	Verloren voor elk soort werk. De persoon heeft zorg nodig.

Osteochondrose van de wervelkolom, in welke afdeling het ook is gevormd en in welke mate het ook is bereikt, moet worden geïdentificeerd en een adequate tijdige behandeling moet worden voorgeschreven. Tegelijkertijd moet de behandeling alomvattend zijn en niet alleen het nemen van medicijnen omvatten om de symptomen te verlichten, maar ook andere (hoofd)behandelingsmethoden die gericht zijn op het wegnemen van de oorzaken van de ziekte.